En we zijn weer een maand verder.
De afgelopen 6 weken zijn gewoon HELL geweest.
In plaats van opknappen deed ik alleen maar afknappen.
Kwam van de ene dip in de andere dip terecht.
Alsof de eerste DIP nog niet groot genoeg was..
Ik heb me hondsberoerd gevoelt en toch ben ik doorgegaan.
Tot het moment kwam dat ik zei:
IK TREK HET NIET MEER! IK HOU HET NIET VOL ZO..
En dat was deze week.
Het dieptepunt was dat mijn dagen er uit begonnen te zien als dit:
Slapen, wakker worden, 1 hapje ontbijt eten, terug naar bed, slapen, proberen te eten en 's middags me ertoe dwingen schoolwerk te doen ondanks alle beroerdheid, voor de tv hangen, hapje avond eten, hangen op de stoel/ in me bed liggen, vroeg slapen. (en de hele dag proberen alles binnen te houden,, pfoew)
Toen dacht ik waar zijn we mee bezig?
Ik voel me nu beroerder als voordat ik opgenomen werd. Dat was vanwege me longen en hoge koorts.
Dat is verdwenen en nu trekt me maag het gewoon niet meer. Al die medicatie..
En dat begon al op de eerste dag met de meronem.
Daarmee gestopt toen ging het beter, maar de tigacyl bleef natuurlijk.
Uiteindelijk kreeg ik weer steeds meer last van me maag thuis.
En ik wens dat niemand toe.. Ik klaag niet snel, maar dit was echt VERSCHRIKKELIJK.
Ik bleef al die weken doorzetten, want het was immers eerst alleen 's avonds tijdens en na de tigacyl.
Toen werd het erger en moest ik s'ochtends op een lege maag flink overgeven tot gal aan toe.
Ik ging steeds minder eten en mijn bed was mijn alles.
Geestelijk raakte ik ook in een steeds flinkere DIP.
Kenmerkelijk bij mij als het lichamelijk erg tegen zit is m'n koppie helemaal de weg kwijt.
Hoe sterk ik ook probeer te zijn en hoe graag ik ook anders wil.
En als klap op de vuurpijl was ik 22 september op controle.
Longfunctie OMLAAG.. Gewicht OMLAAG.. MOE. Last van me maag en darmen.
Toen viel het nog wel mee met de klachten dus hebben we besloten het nog even aan te kijken.
Begin deze week heb ik nog contact gehad en kreeg anti-misselijkheids pilletjes.
Nou daar werd ik helemaal waus van.. ik was mezelf niet meer en stond naast me lichaam.
Zo voelde het althans.
Maar nu is het op, klaar, over.
Gisteren is eindelijk besloten om me maag rust te gunnen.
Ik neem nu een pauze van de 2 antibiotica's tigacyl(iv) en avalox(or).
Eerst moet ik zelf op orde komen.. Me weer normaal voelen.
Ik blijf er al de hele tijd bij dat het door de AB komt, maar de dokter vind dat raar.
Nou ik ben sinds gister met de één gestopt en ik voel me nu al wat beter.
Ik wacht voor de rest nog even met uitspraken doen, want je weet maar nooit hè.
En dan nog even een ander probleem;
School.
Ik heb daar zoveel stress van, dat het bijna niet meer leuk is.
Het is bij mij de laatste jaren echt een obsessie geworden.
Wat een anorexia patient met eten heeft, heb ik met school..
Hier kan ik controle over hebben..
Ik ben alleen maar tevreden met 'mooie' cijfers. Ik wil het VWO per sé in 1 keer halen.
Ik wil niet falen voor MIJN gevoel.
Dit is het laatste jaar en het zorgt gewoon voor flinke druk.
Mensen vinden dat ik de lat te hoog leg.. te streng ben voor mezelf.
Ik kan toch ook gewoon vakken spreiden? Nu 2, volgend jaar 2??
Nou dat dacht ik dus ff niet.. zeker nog 4 jaar op school blijven zitten?
Ik wil weg. Ik wil opgelucht zijn. Ik wil dat papiertje gewoon in m'n hand hebben.
Ik wil gewoon bewijzen dat het kan. Ookal ben je ziek..
Ik vind mijn doel redelijk.
Terwijl de meeste in mijn situatie de handdoek waarschijnlijk al lang in de ring hadden gegooid.
Maar zo ben ik niet.
Ik ga voor wat ik wil en ik kan het ook. Dat weet ik.
Als je jonggehandicapt ben hoef je niet 'laaggeschoold' te zijn.
Ik ben toch zeker niet gek in me hoofd.
Dat is nou het enige in me lichaam wat niet wordt aangetast!
( BTW: sorry voor de titel.. ik had ff geen inspiratie meer )
